MUSARDUS

MUSARDUS
MUSARDUS
cognomen Guilielmi Divionensis Abbatis, sic dicti, quod Musarum studio sedulo in cumberet: quin et Musardi, in genere bonarum literarum studiosi ab Adelberone vocantur, Dominic. Macer in Hierolexico, ubi eius hunc versum laudat,
Si Musas celebres clamant Musarde Sacerdos.
At Car. du Fresne otiosum, pigrum, stupidum hac voce denotari contendit, eius originem ar cessens ex Germanico muss, i. e. otium. Unde et Gallis muser, otiari vel rebus frivolis immorari est: et Musare Florentinis, est stare otiosum, stupidi hominis instar. Vide Menagii et Octavii Origines Italicas.

Hofmann J. Lexicon universale. 1698.

Игры ⚽ Нужно решить контрольную?

Look at other dictionaries:

  • Muße, die — Die Muße, plur. inus. die von ordentlichen Beschäftigungen, von Berufsgeschäften übrige oder freye Zeit, Befreyung von ordentlichen Geschäften. Die Poesie will Muße haben. Meine Berufsgeschäfte lassen mir nicht viele Muße übrig. Gute Muße haben,… …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”